گاهی وقتا چیزهایی رو فراموش میکنیم که خیلی ساده و پیش پا افتاده است و این سوال برامون پیش میاد من که اینقدر باهوشم و مطالب سخت وپیچده ای رو که بعضی ها حتی آن را نمی فهند درک مکنم چرا چیز به این کوچکی را فراموش کردم یا اصلا بی توجه به آن از کنارش رد می شیم .
امروز داشتم توصیه ای از آیت الله تهرانی میخواندم به نتیجه رسیدم که اینان که خود را از قید دنیا خلاص کردند وخدایی شدند به کوچکترین امور زندگیشان بی هیچ منیّتی توجه داشتند تا جایی که همین امر کوچک برایشان درس بزرگی داشته است.

ایشان می فرمودند :«روزی به یکی از دوستان قدیمی و با سابقه ام رسیدم هرچه سعی کردم نتوانستم نامش را بر زبان  بیاورم و کاملا فراموش کردم.
این را دانستم که خداوند می خواهد بفهماند که هر چه داری از من است و توهیچ نیستی و چیزی از خودت نداری ، علمت عارضی است نه ذاتی !.»

واینجا بود که فهمیدم که چقدر من در زندگیم غافلم .