از فرمایشات رسول گرامی اسلام صل الله علیه وآله این است که فرمودند :

“داوود با پروردگارش مناجات میکرد وگفت: بارالها!هر پادشاهی خزانه ای دارد ،پس خزانه ی توکجاست ؟

خداوند فرمود :

من خزانه ای بزرگتر از عرش ، گسترده تر از کرسی ،خوش بوتر از بهشت وآراسته تر از ملکوت دارم!

زمین آن معرفت ،

            آسمانش ایمان ،

                   خورشیدش شوق،

                             ماهش دوستی،

                                    ستارگانش خاطره ها،

                                                   ابرش خرد ،

                                                     بارانش رحمت ،

                                                            درختانش طاعت ومیوه اش حکمت است.

آنرا چهار در است:علم ،حلم ،صبر،رضا.وبخبر باش که این خزانه همان قلب است.”

چطور می توان گفت که من بنده ی خدا هستم .وتمام وجودم از آن خداوند است و قلبمان سر شار از عشق ودلبستگی های مختلف است. وابسته به خانه، ماشین ،گوشی همراه وحتی وابسته به همسر وفرزند ،لذت ها ،هوسرانی ها ،شهرت ها ،شهوتها وهزرن عشق دیگر که ظرف وجودی قلبمان را پر کرده است ،دیگر جایی برای معشوق ،باقی  نمی گذارد وحجابی است بین انسان  معبود ومحبوبش خواهد بود.( منبع :کتاب عمرتون چند!؟)

در حالی که خزانه ی  خداوند  نامحدود است وهیچ کدام از این ها را جزءگنجینه های مقبول در گاهش نمی شمارد وبه ما می گوید ای بنده ی من تو اگر میخواهی  صاحب خزینه ی من باشی  علم، صبر،حلم  ورضا داشته باش و بدان آنچه تو در این دنیا به آن دل می بندی فانی وزود گذر است .قلبت را از این ها خالی کن تا من با گنجینه های خودم پر کنم . و خوشا به حال کسی که درختِ طاعتش میوه حکمت بدهد.  

“برای تعجیل در فرج صلوات”