هیجده روز از ذی حجة میگذرد.

قافله ای می آید: راهش حق, بارش ایمان و مقصدش الله.

موجی از انسانها در دریای غدیر در تلاطم است.قافله سالاری چون محمد(ص)

پیشاپیش,افق اسلام هنوز چشم انتظار طلوع خورشیدیست که با دمیدن آن بر

طومار دین, مهر"اکمال"خواهد خورد.
محمد(ص) پس از زیارت خانه توحید ,با کاروانیان از حج برگشته ,با چهره ای مطمئن

,با دستانی پربار از فیض دیدار ,با ره توشه ای از طاعت و توفیق زیارت بیت الله الحرام ,

پیشوای این قافله نورانیست.

می آید…تا در تداوم ” رسالت",امت را به “امامت"دعوت کند و آنان را در کنار برکه ای به

نام"غدیر خم", که در معنی ,ژرف تر از دریا و گسترده تر از سینه اقیانوس است با “امام

“, پیوند ” ولایت"بزندتا مبلغ بلوغ مکتب و “اکمال دین ” گردد و مسلمانان را پس از خویش

,به رهبری فرزند ابیطالب ازسرگردانی و حیرت,نجات دهد. چرا که: امت بی امام , رمه

بی چوپان است و گله بی شبان و راه بی علامت و شب بی چراغ و کشتی بی ناخدا

و دشت بی چشمه و قنات خشکیده و بی آب. رفتن بی راهنما, سالک را به بیراهه میکشد

و حرکت بی بصیرت, دوری روزافزون از مقصد را به دنبال دارد و عمل بی رأی امام , گام باور را

در باتلاق شک فرومیبرد.

برای این مهم ,چه کس شایسته ازتربیت یافته پیامبر؟رهشناس تر از مولود کعبه کیست؟

و قاطع تر از"ابوتراب” و پسندیده تر از"مرتضی “و والاتر از “علی (ع)"کدام است؟

در اوج نیمروز ,در زیر شعله های فروزان آفتاب, انبوه حاجیان که فزون تر ز صد هزار در پهنه

وسیع غدیر ایستاده اند . یک کاروان رسته ز بند نفاق و کین, یک کاروان خسته ,در اینجا

ستاده است” کاروانیکه از حج بر میگردد و کاروانیان را, شعوری از مشعر , عشقی از منا,

ایثاری از قربانی ,حرکتی از طواف وتلاشی از سعی , به یاد اسماعیل و هاجر, سوغات

سفر مکه استکه برای خویشان به ارمغان می برند. و پیامبر… ,اینک به فرمان

خداوند , آمده است تا مشعلی را فرا راه تاریخ برافروزد که هیچ پفی خاموشش نکند

و هیچ طوفانی در همش نشکند و هیچ تحریفی ,مسخش نکند و هیچ ظلمتی فرایش

نگیرد. پیامبر می خواهد مردی را به امامت و خلافت و وصایت معرفی و منصوب کند که:

سابقه اش در اسلام ,قاطعیتش در راه حق, وفاداریش به محمد(ص) ,جهادش در راه خدا,

داناییش در دین, تقوایش در زندگی, حضورش در عبادت, بصیرتش در سیاست, صداقتش

در ایمان , صراحتش در گفتار, اخلاصش در عمل, مهرش با مؤمن , خشمش با کفر , برای

هیچکس, چه دوست و چه دشمن , پوشیده نیست.

و این مرد , چه کسی میتواند باشد؟؟ جز علی ابن ابی طالب(ع)آخرین سال عمر پیامبر

(ص) است. و آخرین حج آن حضرت .."حجة الوداع".

شکوه حج امسال , به خصوص با حضور پیامبر در این آیین ابراهیمی و سنت توحیدی ,

یادآور ابراهیم بت شکن است.

چشمی آینده نگر و فکری دور اندیش ,نگران سرنوشت امت است و ابرهای سیاه و

روزهایی فتنه بار و افقی تیره را در انتظار مردم و مکتب میبیند.آن چشم ,چشم محمد(ص)

و اندیشه اوست. کشتی امت, بی کشتیبانی نوح , به سا حل نجات نمی رسد.

و نوح, علی(ع) است که ره شناس و موج آشنا و ستم ستیز و قاطع و بی باک و با

تقواست. کاروان دین, بدون قافله سالاری امین و آگاه ,گرفتار طراران و رهزنان و تاراجگران

میشود وارمغان مکتب و دستاوردهای انقلاب اسلام به غارت میرود و علی (ع), سالاری

بصیر و دین شناس و پرورده اسلام و تجسم قران و آیینه ایزد نماست.

بركه در بركه، آواز بلند علوي‌ات طنين‌انداز شد، آسمان‌ها، كوه‌ها، دره‌ها، بيشه‌ها و

درختان، تمام‌قد به احترام قامت هاشمي‌ات ايستادند، تاريخ، ثانيه‌هاي بي‌رمقش را به

ياد مي‌آورد

آفتاب لحظه‌اي ايستاد،همه ديدند كه به احترام تو، لحظه‌اي خورشيد روي نتابيد تا همه ببينند،

نور تو از آفتاب بيشتراست؛

صداي تپش قلب‌ها حتي ريگ‌هاي بي‌خيال آن بيابان تفتيده را مجبور كرد، سركي

بكشند تا ببينند چه خبر است، پنجره‌هاي نداشته بيابان، باز شده بودند، كوير گوش شده

بود تا بشنود هر آن‌چه بايد مي‌شنيد، رفتگان برگشتند، كاش رفتگانتاريخ هم برمي‌گشتند

تا دوباره ببينند ….

فرشتگان، دوشادوش هم، آماده هلهله بودند، شايد جبرييل را هنگام ابلاغ پيام خداوند

ديده بودند و پيام نوراني پيامبر را؛ محمد (ص) با هر نَفَسش، پيام خدا را مرور مي‌كرد.

بركه، خوشحال از حضور ناب يك عشق،موج، ‌موج، بوسه براي ابر‌ها مي‌فرستاد تا ابرها

ببارند و عشق خداوند را بوسه‌باران كنند. غدير، اين بركه تنهايي، اين جغرافياي تنهايي

علي (ع)و فاطمه(س)، امروز مملو از جمعيت بود. “غدیر خم “نه برکه ای در بیابان, بلکه

دریایی از باور و بصیرت در کویر حیرت و هامون ضلالت است تا کام جانها از ان سیراب شود.

“غدیر",حلقه میانی “رسالت” و “امامت” است.از سویی به “بعثت در حرا"وصل میشودو از

سویی دیگر به"شهادت در کربلا"پیوند میخورد. “دریای غدیر",از ریزش ابشارگون وحی برجان

محمد(ص)لبریز است و قامت دین در زلال “غدیر خم"انعکاس می یابد. “غدیر علی(ع)"حرای

محمد(ص) است,در جلوه ای پس از بیست و سه سال ."عاشورای حسین",نیز دادخواهی

غدیرعلی(ع) است پس از نیم قرن مظلومیت حق. و…."غیبت",دوران “انتظار” جوشش

دوبارهغدیر عاشورایی در نینوای تاریخ است,در بستری از فرات ظهور و علقمه نور.

و “عصر ظهور",رجعت دوباره بعثت در حرا و امامت در غدیر است. و."مهدی(ع)",

همان محمد(ع) است در جلوهعلوی وحسن حسنی وشور حسینی.و"دولت عدل”

,تجسم ارمان “بعثت” و"غدیر"و"عاشورا"ست

."قسط قائم",همان “فلاح رسول” است در اغاز بعثت. حدیث"یملأ الارض قسطا و عدلا"..

بازتاب همان “قولوا لا اله الا الله تفلحوا” در اغاز دعوت علنی رسول فلاح وپیامبر عزت و

اگاهی وازادیست.

آری…."غدیر",یک “کتاب مبین” است, سندی برای تداوم خط “رسالت” در جلوه “امامت".

“غدیر",برای تشنگان ,چشمه زلال هدایت است و برای ره گم کردگان , صراطی است که

به"سنت پیامبر” منتهی میشود.

“غدیر",منشور برتری “لیاقت” بر “عصبیت"است. سند برتری “ملاک” بر “ملوک” است.

ادعانامه مظلومان همیشه تاریخ ,بر ضد سلطه های بیداد و جابرانه است. خوب نگاه

کن……….هنوز بر بام بلند “غدیر",دست پیامبر را میبینی که دست علی(ع)را که

دست خداست -فرابرده وآن خورشید را در برابر دیدگان منتظر"تاریخ “قرار میدهد. و نام

“علی(ع)"را,همچونحجتی روشنو مشعلی فروزان,به عنوان"مولی"بر میافرازد,تا راه,پس

از رسول,تیره نباشد,تا اسلام به جاهلیتنگرود, تا جاهلیت مرده, در گرمای خودخواهی های

قریش ,جان نگیرد.

هنوز,طنین صدای محمد(ع) را ,که فرمود: “اللهم وال من والاه و عاد من عاداه” از نای پر نوای

رسول و زبان پاک پیغمبر,میشنویم,که به آستان خدای “علی آفرین” بلند است. دعاییست

که مرز میان “حب و بغض"علی(ع) را ترسیم میکند,و خندقی است که یاورانش را بر نصرت و

دشمنانش رادر خذلان, از هم جدا میسازد.غدیر, تجسم همان خندق است و امات و ولایت ,

مهر و امضای قبول"دین” است. غدیر,عید ولایت است. ولای علی(ع) ,کیمیای دگرگون ساز

دلهاست. و….."غدیرعلی(ع),هنوز هم چشمه ای لبریز از” آب حیات” و دریای مواج از فضایل

است.درخت آسمان سایو بلند بالای “ولایت", در جویبار"من کنت مولاه…"روییده است و

“علی مولاه” شکوفه معطر ان"بهار رهبری” است. دلها تنها از این دریاست که سیراب میشود

,وگرنه, سراسر کویر است و عطشو تنهای وسرگردانی. و چشمها از این چشمه نور ,فروغ

میگیردو گرنه تمام ,تاریکی و تعصب و حیرت است و گمراهی. بیایید دلها را از این دریا سیراب

کنیم و چشمها را از این چشمه روشن,پرفروغ سازیمو مشام جان را سرمست آن “بوی خوش

احمدی” گردانیم. غدیر؛ تجلی ولایت غدیر، نه فراموش شدنیاست و نه کهنه شدنی؛ ماندگار

است و پویا و زندگی ساز. غدیر، تجلی ولایت و رکن حیات معنوی انسان است.

غدیر، روز اکمال دین و اتمام نعمت حق است. غدیر، آزمایشگاه بود و علی، وسیله امتحان

مدعیان ایمان، تا در جریان اطاعت از رهبری او و پذیرفتن ولایتش، صداقت او را در عملنشان

دهند.

پیامبرگرامی اسلام صلی الله علیه و آله در روز غدیر خم، خواست تا جریان رهبری امت،

از آغاز به دست پاکترین و شایسته‌ترین افراد باشد و آب زلال حق، در بستر تاریخ و زمان

و در توالی نسلها و اندیشه‌ها، آلوده نگردد و دشمنان نتوانند از آب گل آلود، ماهیِ مراد

خویش را بگیرند.

بر همین اساس استکه غدیر هیچ گاه فراموش نمی‌شود؛ بلکه همواره نامیرا و جاودانه

باقی خواهد ماند.