گفتم که:الف ،. گفت : دگر ؟گفتم : هیچ

در خانه اگر کس است یک حرف بس است

بار ها گفته ام وبار دگر می گویم :«کسی که بداند هر که خدا را یاد کند،خدا همنشین اوست ، احتیاج به هیچ وعظی ندارد ، می داند چه باید بکند و چه باید نکند ؛ می داند آنه را که می داند باید انجام دهد ، ودر آ نچه نمی داند باید احتیاط کند »

آیت الله بهجت (ره)

منبع :توصیه هایی از علما وعارفان مجموعه اول

«این تصویر را دیدم حیفم اومد نذارم هیچ وقت من به این موضوع  فکر نکرده بودم فکر کنم تاثیر گذار باشه »

زنی که عادت داشت هر روز صبح بابت چیزهایی که خداوند به او داده است از خدا شکر کند، یکی از روزها نوشت:

خدا را شكر كه تمام شب صدای خرخر شوهرم را می شنوم، این یعنی او زنده و سالم در كنار من خوابیده است! خدا را شكر كه دختر نوجوانم همیشه از شستن ظرفها شاكی است، این یعنی او در خانه است و در خیابانها پرسه نمی زند! خدا را شكر كه مالیات می پردازم این یعنی شغل و در آمدی دارم و بیكار نیستم! خدا را شكر كه لباسهایم كمی برایم تنگ شده اند این یعنی غذای كافی برای خوردن دارم! خدا را شكر كه در پایان روز از خستگی از پا می افتم این یعنی توان سخت كار كردن را دارم!

خدا را شكر كه باید زمین را بشویم و پنجره‌ها را تمیز كنم این یعنی من خانه ای دارم! خدا را شكر كه در جایی دور جای پارک پیدا كردم این یعنی هم توان راه رفتن دارم و هم موتری برای سوار شدن! خدا را شكر كه سر و صدای همسایه‌ها را می شنوم این یعنی من توانائی شنیدن دارم! خدا را شكر كه این همه شستنی و اتو كردنی دارم این یعنی من لباس برای پوشیدن دارم! خدا را شكر كه هر روز صبح باید با زنگ ساعت بیدار شوم این یعنی من هنوز زنده ام! خدا را شكر كه گاهی اوقات بیمار می شوم این یعنی به یاد آورم كه اکثر اوقات سالم هستم! خدا را شكر كه خرید هدایای سال جیبم را خالی می كند این یعنی عزیزانی دارم كه می توانم برایشان هدیه بخرم!

بر روی هر پله ای که باشی خدا یک پله از تو بالاتر است، نه بخاطر آنکه خداست چون می خواهد دستت را بگیرد و آرامش آنست که بدانی در هر گام دست تو در دست خداست.

منبع: دیوان ناتمام

روزی علامه جعفری سوار تاکسی بودند ، در مسیر راه نفس عمیقی میکشه و از ته دل میگه : ای خدای من !

راننده تاکسی با اعتراض میگه یه جوری میگی ای خدای من که انگار فقط خدای شماست ! ایشان در جواب فورا دو بیت از سعدی می خواند :

چنان لطف او شامل هر تن است
که هر بنده گوید خدای من است

چنان کار هرکس به هم ساخته
که گویا به غیری نپرداخته

نسیم دانه را از دوش مورچه انداخت.

مورچه دانه را دوباره بر دوشش گذاشت

و به خدا گفت:

گاهی یادم میرود که هستی

کاش بیشتر نسیم می وزید…