مدینه، چه کردی رسول خدا را

گرفتی ز ما خاتم‌الانبیا را

چه بیدادگر بود، این چرخ گردون

که خاک یتیمی، به سر ریخت ما را

دریغا! که روح دعا، رفت در خاک

گرفتند از ما روان دعا را

به سوگ محمّد، بگریید، یاران

که زهرا ببیند، سرشک شما را

ادامه »

مأمون مي خواست با ولايتعهدي امام رضا عليه السلام به اهداف خويش دست يابد ولي نه فقط به اين اهداف نرسيد بلکه با خطر سرنگوني از عباسيان نيز روبرو شد. … او مي خواست امام رضا عليه السلام را شيفته دنيا و فريبايي هاي آن معرفي کند و از قدر و منزلت او بکاهد… اما منزلت او روز به روز والاتر مي شد و محبوبيتش بيشتر… بنا بر اين او را با علماء و متکلمان اديان روبرو ساخت تا بلکه در مواجهه با آنها شرمنده شود و از منزلتش کاسته شود… امام عليه السلام همگان را وادار به تسليم کرد و شأن امام افزون شد… مأمون براي کوچک کردن امام اقدامات متعددي به عمل آورد اما در نظرگاه مردم امام (ع) به امر خلافت سزاوارتر از مأمون بود… وقتي او از ديدگاه مردم آگاهي يافت حسادتش دو چندان شد… از سويي امام عليه السلام در برابر هيچ يک از مواضع خود سکوت پيشه نکرد و پاسخ هايي به او مي داد که خوشايند او نبود و از اين رو کينه اش افزونتر مي شد…او خود را از حرمت شکني امام رضا (ع) ناتوان ديدو به همين دليل او را به وسيله زهر به شهادت رساند.
امام (ع) قبل از پذيرش اجباري ولايتعهدي همواره از پذيرش اين امر خودداري مي کرد زيرا مي دانست که اين امر به خشمگين شدن بني عباس و توطئه آنان براي قتل وي خواهد انجاميد. «ابراهيم صولي» مي گويد که به خدا قسم که امر ولايتعهدي باعث شد که امام به دست مأمون به شهادت رسيد.
وزيران و اميران مأمون از ولايتعهدي امام (ع) ناراضي بودند و عليه او به سخن چيني مي پرداختند تا در نهايت تلاش شوم آنها کارگر افتاد و مأمون امام عليه السلام را مسموم کرد و به شهادت رساند.
پس از آن که مآمون انار يا به روايتي انگور زهر آلوده را به حضرت رضا عليه السلام خوراند، آثار مرگ در چهره امام (ع) عيان شد. بعد از رفتن مأمون آخرين سخني که امام رضا(ع) بر زبان آورد اين آيه قرآن بود: « قُل لَّوْ كُنتُمْ فِي بُيُوتِكُمْ لَبَرَزَ الَّذِينَ كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقَتْلُ إِلَى مَضَاجِعِهِمْ» بگو: اگر شما در خانه هاي خود هم بوديد، کساني که کشته شدن بر آنان نوشته شده، قطعا با پاي خود به قتلگاه مي رفتند. ونيز خواندند: «وَكَانَ أَمْرُ اللَّهِ قَدَرًا مَّقْدُورًا» و فرمان خدا همواره به اندازه مقرر ]و متناسب با توانايي[ است.
بنا بر روايات صحيح، امام جواد عليه السلام بر بالين امام رضا (ع) حاضر شد. امام (ع) فرزندش را به سينه خود چسپاند و آنگاه براي مدتي با هم به گفتگو پرداختند و امام رضا عليه السلام ودائع امامت و امانت پيامبران سلف را به فرزندش سپرد و آنگاه جان به جان آفرين تسليم نمود. امام جواد عليه السلام او را غسل داد و کفن داد و آنگاه در قبري که در سمت قبله قبر هارون ساخته شده بود به خاک سپرده شد.
دعبل بن علي خزاعي در رثاي امام رضا (ع) چنين سرود:
أري امية معذورون ان قتلوا
و لا اري لبني العباس من عذر
اربع بطوس علي قبر الزکي به
ان کنت تربع من دين علي و خطر
قبران في طوس خيرالناس کلهم
و قبر شرهم هذا من العبر
ماينفع الرجس من قرب الزکي وما
علي الزکي بقرب الرجس من ضرر

«بني اميه را (که خاندان رسالت را) کشند، معذور مي دانم (چرا که ميان ايشان و خاندان رسالت، کينه اي برآمده از خونهاي ريخته شده حاکم شده) اما براي (جنايت) بني عباس توجيه و بهانه اي از آنان پذيرفته نيست.
اگر براي برآمدن نيازي بخواهي اينجا بنشيني؛ (و طلب نياز کني به جا است که) در طوس و بر قبر آن پاکيزه درنگ کني.
دو قبر در طوس قرار دارد که يکي آرامگاه بهترين خلق خدا است و ديگري قبر بدترين آفريدگان؛ و اين از عبرتهاي روزگار است.
(هرچند پاکيزه انساني در کنار موجودي ناپاک و پليد به خاک سپرده شده است، اما) آن ناپاک از نزديکب ودنش با آن پاکيزه سودي نمي برد؛ و آن پاکيزه پاک سرشت، از نزيکي با ناپاک زياني نمي بيند.
بنا بر قول راويان امام رضا عليه السلام در آخرين روز صفرالمظفر سال 203 هجري قمري به شهادت رسيد.

منبع اصلي: کتاب پيشوايان هدايت (ترجمه اعلام الهداية) ص234 تا 240.

معني لغوي شادي و تفريح :

شادي حالت مثبتي است كه در انسان به وجود مي‌آيد و در مقابل غم و اندوه قرار دارد و معمولاً منجر به رفتاري مي‌شود كه بر آن حالت شادي‌كنان گفته مي‌شود ، يعني فرد در حال شادي كردن است .[1]

تفريح به معناي شاد كردن ، فرح و خوشي ، تفرج و تماشا و گشت و گذار آمده است . [2]

الفاظ شادي در قرآن :

شادي و نشاط در قرآن كريم اغلب با الفاظي هم‌چون فرح ، فرحوا ، تفريح ، تفرحوا ، تفرحون ، يفرح ، فرحون و فرحين آمده است ؛

معني لغوي فرح :

فرح مخالف حزن و اندوه است .[3] و عبارت است از لذّت قلب و روح از رسيدن به آنچه ميل دارد .[4] و در بياني گفته شده ؛ فرح شرح صدر است به سبب لذت زودگذر كه اكثراً درباره‌ي لذات حسي و دنيوي صدق مي‌كند .[5]

فرح در قرآن در چند معنا به كار رفته است ؟

1- سركشي و بدمستي كه درباره‌ي آن خداوند مي‌فرمايد : « إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْفَرِحِينَ »[6]

2- خوشنودي و رضا كه خداوند مي‌فرمايد : « مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَكَانُوا شِيَعًا كُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ » [7]

3-شادماني و خوش‌حالي كه در اين باره خداوند مي‌فرمايد: « فَرِحِينَ بِمَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ وَيَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُواْ بِهِم مِّنْ خَلْفِهِمْ أَلاَّ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ » [8]

ادامه »

همیشه به ما می گفتند حجاب برتر یعنی چادر ولی هرگزفکر نمی کردم این حرف ، حرف

درستی نباشد تا این که یکی از عالمان یک هفته ای مهمان حوزه مان شد بله آقای

زهرایی که ار نگاهش اخلاص وادب به اهل بیت علی الخصوص اراده مخصوصشان به

جده ی ساداتشان نمایان بود در مورد چادر چنان حرفی زد که تصورمان در مورد حجاب

برتر به طور کامل دگر گون شد ایشان فرمودند : عده ای گفتند چادر حجاب برتر است در

صورتی که کسی که چادر ندارد یعنی حجا ب ندارد واین تعریف درست از حجاب بود که

من تابه حال نشنیده بودم .

برای تعجیل در فرج صلوات

صبح چهارشنبه بود چند روزی بود درخدمت آقای زهرایی این استاد اخلاص وادب بودیم

اما از همان صبح باشنیدن این جمله از ایشان امروز روز آخری است که اینجا حضوردارم

انگار یکی از عزیزانم را داشتند ازمن می گرفتند تا به حال نسبت به هیچ کسی چنین

حسی را نداشتم حال وهوایم مثل زمانی بود که از حرم امام رضا وداع میکنم حس

عجیبی داشتم هنوزم وقتی بهش فکر میکنم این حس سرتا سر وجودم ومی گیرد آینقدر

این بزرگوار نفسشان حق است که ما را مرید خود کرد وامیدوارم که ما حداقل خوب شاگردیه

ایشان ومادر بزرگوارشان بی ی فاطمه را بکنیم درهمینجا دعا میکنم ای یگانه معبودم وای

هستی بخشم مرا ببخشای وعامل سخنان این بزرگوار بگردان ما را از برکات نفسهای حق

چنین بزرگانی محروم نگذار. که توبخشنده ومهربانی